علاوه بر روش‌های پایه، چندین نوع مختلف بازی وجود دارد. در اینجا به برخی از رایج‌ترین آن‌ها اشاره می‌کنیم:
فرزند درمانی: درمانگر به والدین آموزش می‌دهد که چگونه از طریق بازی با کودک ارتباط برقرار‌کنند. هدف از این روش از بین بردن شکاف ارتباطی بین کودک و والدین است.
شن درمانی: کودک می‌تواند در یک جعبه‌ی پر از شن با اسباب بازی‌های کوچک مانند انسان ها و حیوانات بازی کند. صحنه‌هایی که کودک در بازی ایجاد می‌کند بازتابی از زندگی خود اوست و فرصتی را برای حل درگیری‌های ذهنی، حذف موانع و رسیدن به خود‌باوری فراهم می‌کند.
کتاب درمانی: درمانگر و کودک می‌توانند با هم کتاب بخوانند تا مفاهیم یا مهارت‌های خاصی را کشف کنند.
بازی تخیلی: ممکن است اسباب‌بازی‌هایی برای فعال کردن قوه‌ی تخیل کودک به او داده‌شود مثلاً: لباس برای بازی پوشیدن، خانه عروسکی، عروسک یا شکل‌های متحرک. این روش می‌تواند دستوری یا غیر‌دستوری باشد.
بازی‌درمانی رفتار درمانی‌شاختی: درمانگر می‌تواند از طریق بازی به او آموزش دهد که چگونه فکر‌کند و رفتار‌کند. برای مقال: به یک عروسک آموزش می‌دهند که چگونه روش فکری خود را تغییر دهد، یا درمانگر از کودک بخواهد تا به یک حیوان یاد بدهد در یک موقعیت استرس‌زا چگونه رفتار‌کند.