طیف اختلالات اتیسم وضعیت پیچیده ای است که عملکردهای زیادی از کودکان را تحت تاثیر قرار میدهد.یکی از مهمترین این عملکردها برقراری ارتباط و تعاملات اجتماعی با دیگران است.اکثر کودکان طیف اوتیسم در برقراری ارتباط مشکل دارند که می تواند در سطوح مختلفی بروز نماید.
برخی کودکان طیف اتیسم هیچگونه علاقه ای به برقراری ارتباط با همسالان خود نشان نمی دهند،در بازی های شرکت نمی کنند، از نزدیک شدن به دیگران اجتناب می کنند، تماس چشمی برقرار نمی کنند،حس همدلی و اشتراک احساسات را نشان نمیدهند.این کودکان در موقعیت های برقراری ارتباط مضطرب می شوند، رفتارهای نامناسب نشان می دهند و سعی میکنند محیط را ترک کنند.
گروهی دیگر از کودکان طیف اوتیسم نسبت به برقراری ارتباط علاقه نشان می دهند و به صورت محدود سعی به برقراری ارتباط می کنند. اما معمولا قصدهای ارتباطی به موفقیت نمی انجامد. گاهی این کودکان با رفتارهای نامناسب قصد ارتباطی خود را ابراز می کنند.برای مثال این کودکان ممکن است به جای ارتباط کلامی،دست دادن یا سوال پرسیدن جهت شروع ارتباط،دیگران را هل بدهند،بدن او را لمس کند،جیغ بزنند،از حرکات اغراق آمیز دست و پا استفاده می کنند،صورت خود را به طرف مقابل نزدیک کنند.
دسته ی دیگر کودکان طیف اتیسم که معمولا کلام دارند و در برقراری ارتباط موفق ترند،نیت های ارتباطی را از طریق کلام ابراز می کنند ولی معمولا از کلمات و عبارات کلیشه ای و ساده استفاده می کنند. این کودکان در موقعیت های مختلف با توجه به بافت کلامی نمی توانند از دیالوگ های مناسب استفاده کنند.
برای درمان و به حداقل رساندن این مشکلات گفتاردرمانی به کودکان طیف اوتیسم کمک های فراوانی می کند و می تواند در سطوح مختلفی مداخله نماید. کفتاردرمانگر می تواند از سطوح پایین زبانی مداخله را آغاز نماید. افزایش خزانه واژگان درکی و بیانی از اهداف اولیه درمان است. در سطوح بعدی با رشد درک و افزایش کلمات درکی و بیانی کودک، گفتاردرمان روی استفاده صحیح از کلمات و جملات و درک کاربرد آنها در موقعیت های واقعی کار میکند.
یکی از موقعیت هایی که می تواند منجر به درک و استفاده از کلام برای برقراری ارتباط شود،گروه درمانی است. در گروه درمانی برای کودکان طیف اتیسم،از رویکردهای مختلفی استفاده می شود؛همانند: استفاده از داستان های اجتماعی،اجرای نمایش خلاق، صحبت کردن در مورد موضوعات مختلف و احساسات دیگران به صورت گروهی.