دو شکل اصلی بازی درمانی وجود دارد که توسط درمانگران بکار گرفته می‌شود:

• بازی درمانی دستوری: با بازی درمانی دستوری، درمانگر رویکردی را اتخاذ می‌کند و کودک را از طریق فعالیت‌های بازی هدایت شده راهنمایی می‌کند تا احساسات خود را بیان کنند. آنها معمولاً دستورالعمل‌های خاصی را می‌دهند و در حین انجام آن بر کودک نظارت می‌کنند.
• بازی درمانی غیر دستوری: در بازی درمانی غیر دستوری از محیطی کمتر کنترل شده استفاده می‌شود. درمانگر کودک را رها می‌کند تا در هر گونه فعالیت بازی که ممکن است از آن لذت می‌برد شرکت کند و احساسات خود را با کمترین مداخله بیان کند.