روشن بودن زیاد تلویزیون، یعنی خاموش شدن صدای درونی کودکان.
گفت‌وگوی درونی، بخشی از مکانیزیم حل مسئله است. ما یاد می‌گیریم که با حرف‌زدن با خود، مسئله‌های پیچیده ی خود را حل کنیم. گفت و گوی درونی، بخش مهمی از رشد و پیشرفت و موفقیت و راه‌حل‌یابی ماست. این کارباعث بهترفکرکردن و حافظه ی بهتر ما یا توجه خوب ما شده و اساس شکل‌گیری تفکر در ماست.
گفت‌وگوی دورنی همیشه در ما وجود دارد، با این تفاوت که در دوران کودکی با صدای بلند با خود گفت‌وگو می‌کنیم اما در بزرگسالی، این گفت‌وگو درونی می‌شود.
باید بدانیم وقتی کودک در حال یادگیری این است که اتفاقات را با صدا بیان کند، صدای یکنواخت تلویزیون می‌تواند در توسعه ی صدای درون کودک، مداخله کند.
روشن‌بودن تلویزیون حین بازی کودک، همان چندگانگی کار است که موجب می‌شود وی نتواند توجه خود را متمرکز کند و بخشی از قدرت حل مسئله خویش را از دست می‌دهد.
درنتیجه، روشن‌بودن تلویزیون به عنوان یک پیش‌زمینه ی دائم در محیط ما و به‌خصوص کودکمان، مانع این می‌شود که بتوانیم صدای درونی خود را توسعه دهیم، بنابراین اثر بدی بر توسعه ی توانایی زبانی کودک و ما دارد.
برای بهترشدن توانایی زبانی، بهتر است کمی کمتر تلویزیون تماشا کنیم یا حداقل وقتی آن را تماشا نمی‌کنیم یا کار دیگری انجام می‌دهیم، تلویزیون را خاموش کنیم تا خود و کودکمان در حل مشکلات و در حرف‌زدن، رشد و پیشرفت کنیم.