اوتیسم در واقع میتوان گفت يک بيماری نيست بلکه يک نوع از اختلال رشد در عملکرد و توانمدسازی مغز است.کودکان اتيستيک سه نوع علامت را معمولا ازخود بروز مي دهند:
روابط اجتماعي ضعيف، مشکلاتي در ارتباط کلامي و غيرکلامي، و نيز علائق و فعاليتهاي محدود.بطور معمول علائم کودکان اوتیسم در سه سال اول زندگي بروز مي نماید و به نظر مي رسد که در سرتاسر زندگ کودک اوتیستیک ادامه پيدا مي کند. اگرچه داروی خاصي براي درمان اوتیسم کودکان وجود ندارد، ولی شروع زودتر آموزش کودکان اوتیسم، ضروری برای برای درمان کودکان اوتیسم مهم است چرا که ممکن است موجب بهبود رشد اجتماعی و کاهش رفتارهای نامطلوب در کودکان اوتیسم می گردد. و احتمال دارد کودکان اوتیسم بتوانند زندگي نرمال و باکیفیت تری داشته باشند.
از هر ۱۰ هزار نفری که متولد می شوند، ۱۰ الي ۲۰ نفر را کودکان اوتیسم تشکیل می دهند البته که اين آمار بستگي به تشخيص معيارهاي قابل استفاده برای تشخیص اوتیسم دارد. گاهي اختلالات اوتسم مشابه موجب مي شود ۲ تا ۳ برابر ، به آمار کودکان اوتیسم افزوده شود. نسبت پسرها در اوتیسم ۴ برابر بيشتر از دخترهاست و اختلال اوتیسم در بين تمام نژادها و همه طبقات جهان، با شدت و پراکندگی جمعیتی متفاوت به چشم مي خورد.
چندين نشانه برای تشخیص اوتیسم وجود دارد که به طور زياد و غيرمعمول در بيشتر کودکان اوتیسم دیده مي شود، برای مثل خود آزاری و رفتارهای پرخاشگرانه. اين رفتارها ممکن است طولاني مدت باشند و اين ثابت مي کند که تغيير اين گونه رفتارها کار زمانبر و مشکلی است و لذا از سوی افرادی که با کودک مبتلا به اتیسم زندگ مي کنند و درمانگری که برای درمان کودکان اوتیسم فعالیت می نماید و مربيان آموزش او تلاش مضاعف ومجدانه ایی را مي طلبد. فرمهای خفيف از اوتیسم، مشابه يک اختلال شخصيتي همراه با ناتوانی در يادگيری خود را نشان میدهد.
در گام اول مهم است بدانیم به چه کودکانی ، کودکان اوتیسم مي گوييم؟
اوتیسم يک اختلال نافذ رشد در کودکان است. بعضي از پزشکان براي کودکان اوتیسم از واژه اختلال حواس استفاده مي کنند چرا که دامنه دقت آنها پايين و علائم شان متفاوت است. اوتیسم در بعضي از کودکان ممکن است اصلا تشخيص داده نشود مخصوصا آنهايي که علائم خفيفي دارند يا چند معلوليتی هستند. محققان چندين معيار براي تشخيص اوتیسم را مطرح می نمایند که در ادامه علائم کودکان اوتیسم را بیان میکنیم.
در بازيهای گروهی و اجتماعی و تخيليی يا ناتوان هستند يا ضعيف عمل مي کنند.
کودکان اوتیسم در دوست يابي ناتوانند.
توانايي شروع يا ادامه مکالمه را ندارند.
دارای حرکات تکراری و زبان غيرمعمول مي باشند.
به چيزهایی که مورد علاقه شان باشد به طور غيرعادی و بیش از حد توجه مي کنند.
به نظر مي رسد علاقه مند هستند، کارهای تکراری و يکنواخت را به صورت روزمره انجام دهند.
به قسمتهایی از یک شئ دل مشغولی دارند.
اين علائم برای تشخيص اوتیسم در کودکان کافي نيست کودکان اوتیسم اغلب با اختلال نافذ رشد شناخته مي شوند و به طريق ديگری مشخص نشده اند. به بعضی از کودکان که علائم اتيستيکي دارند و در مهارتهای زبانی رشد خوبي دارند سندرم آسپرگر نیز مي گويند. تعدادی از بچه ها در سال های اول زندگي نرمال به نظر مي رسند سپس مهارتهای خودشان را از دست مي دهند و رفتار اتيستيکي نشان مي دهند آنها ممکن است با اختلال از هم گسيختگي کودکي شناخته شوند. “سندرم رت” شامل دختراني است که ويژگيهايي مثل رشد ناکافي مغز، حمله هاي ناگهاني، مشکلات عصبي داشته و با رفتارهاي اتيستيکي شناخته مي شوند. ، “آسپرگر”، و “سندرم رت” همه در طيف کودکان اوتیسم قرار مي گيرند. مشکلات شنوايي ممکن است پزشک را برای تشخيص اوتیسم گيج کند، بچه هایی که دارای تاخير گفتاری هستند بايد در مرحله اول از نظر شنوايي چک شوند.
بعضي از بچه های اوتیسم علاوه بر مشکل اوتیسم دچار مشکل شنوايي نیز هستند تقریبا نيمي از بچه های اتيستيک بهره هوشي زير ۵۰ دارند، ۲۰ درصد بين ۵۰ تا ۷۰ و ۳۰ درصد بالاتر از ۷۰ مي باشند تخمين زدن بهره هوشی در بچه های اوتیسم بسیار خردسال تا حدی مشکل است چون آنها مشکلات رفتاری و زبانی نیز دارند و اين امر به نوع تستها و چگونگی طراحی تست های تشخیص اوتیسم در آنان بر مي گردد. درصد کمی از بچه های اوتیسم نبوغ خاصي دارند. اين اشخاص در بعضي از زمينه ها محدوديت هايي دارند، اما مهارتهاي فوق العاده ای در زمينه ي موسيقی، رياضيات، نقاشی يا تجسم فکری دارند.
از جمله روش های درمان کودکان اوتیسم استفاده کاردرمانی ذهنی و ماساژ درمانی میباشد
کودکانی که مبتلا به اوتیسم هستند در رفتارهای اجتماعی دچار مشکل می باشند. کودکان اوتیسم ممکن است به هنگام صدا زده شدن با نام عکس العملی از خود نشان ندهند و از نگاه کردن به اشخاص اجتناب کنند. آنها اغلب لحن يکنواختی دارند و در واکنش به احساسات ديگران، از طريق حالات چهره ای مشکل دارند و همچنين هنگام صحبت کردن با ديگران در مورد رفتارهاي مورد علاقه شان از نگاه کردن به صورت ديگران اجتناب مي کنند و آنها از اثر منفي رفتارشان روی افراد آگاهی ندارند، و به نظر مي رسد که از احساسات ديگران در مورد خودشان بی اطلاع هستند.